Woensdag 16 februari

Dat het landschap van Nieuw Zeeland soms ook hééél saai kan zijn, hebben we vanochtend gemerkt. In de boekjes wordt het landschap in deze regio vergeleken met Schotland. Nou, dan gaan wij daar nooit heen.... Heuveltjes, schapen, schapen en eeeuuuhhh, schapen! Het zonnetje wilde er ook nog niet zo goed doorkomen, dus de wolken maken dan ook alles nog wat grauw. We zijn vanuit Curio Bay verder omhoog gereden langs de kust. Ons eerste doel voor vanochtend was Nugget Point. Een punt van een schiereiland waar volgens de boekjes zee olifanten zouden zitten. De weg er naar toe was onverhard (8 km) maar goed te rijden. Vanaf de parkeerplaats was het nog een kilometer lopen naar het uiterste puntje, de vuurtoren. Het paadje was smal en de afgronden diep, zonder afrastering. We hebben Tijn en Job maar gedragen, want stel je voor.... De uitzichten op de rotskust en de rotsen in de zee waren mooi, maar helaas... vandaag geen zee olifanten te zien. ‘Maakt niet erg!' Toch lekker gewandeld en genoten van het uitzicht. Daarna zijn we richting Dunedin gereden. Onderweg gegeten op een mooie rest area. In Dundin zijn we eigenlijk gelijk doorgereden naar het Otago Peninsula. Helemaal aan het eind van dit schiereiland zit een kolonie hele grote Albatrossen, die willen we gaan bekijken. De kustweg naar het eindpunt van het schiereiland is erg mooi. Aangekomen bij de punt worden we lichtelijk teleurgesteld. Het gebied is helemaal afgezet en alleen met een dure gids-wandeling kun je de Albatrossen gaan bekijken. Dit merken we vaker hier in Nieuw Zeeland, dat mooie natuurverschijnselen niet meer zomaar gratis te bewonderen zijn. Overal moet geld aan verdiend worden, jammer! Maar na 5 minuten op de parkeerplaats gestaan te hebben moeten we toch wel even lachen. Vogels kun je niet aan een touwtje vastbinden en ineens komt er een groepje albatrossen recht over ons heen vliegen. Ze hebben een spanwijdte van wel 3 meter, erg groot dus. Ze vliegen nog een paar keer heen en weer, zodat we ze goed kunnen zien en op de foto kunnen zetten. Genoeg voor ons! We rijden weer een stukje terug en in een klein dorpje aan de kust stoppen we bij een bordje overnight camping. Het blijkt bij een ouder echtpaar te zijn wat hun achtertuin beschikbaar stelt (tegen geringe vergoeding) voor campers die willen overnachten. Hier gaan we vannacht staan! We staan op een mooi grasveld in een mooie tuin, waarin de jongens nog heerlijk de hele middag en avond hebben gespeeld. Het weer is helemaal opgeklaard en de we hebben nog lekker genoten van de zon. De eerste plek waar we ook een keer fatsoenlijk buiten kunnen zitten, zonder opgevreten te worden door de sandflies. Deze mini-vliegjes lijken op fruitvliegjes, maar zijn nog erger dan muggen. De bulten die je ervan krijgt jeuken vreselijk! Gek wordt je ervan! Hierdoor kon je aan de westkust eigenlijk niet buiten zitten. Hier zitten ze gelukkig nauwelijks nog, dus we hebben erg genoten van het rustig buiten zitten. Na het eten zijn we nog naar het strand gelopen en een plaatselijk speeltuintje. Na het gebruikelijke avondritueel liggen we nu allemaal weer op één oor (nou ja, ik bijna dan). Tijn en Job waren vandaag behoorlijk nukkig en vervelend, dus ik hoop dat ze morgen een betere dag hebben....