Maandag 14 februari

Toen Tijn en Job gisteravond al lang in dromenland waren en ik nog lekker ons dagboekverhaal zat te typen, werd er op de deur geklopt. Ik schrok op! We stonden op een soort restarea langs de weg naar Milford Sound, vlak voor het dorpje. Vanuit Te Anau waren er wel een aantal camping, maar die zaten nog zo'n eind voor Milford Sound. En aangezien wij vanochtend om 8u al daar moesten zijn, kozen we er voor om zelf ergens een plekje te zoeken, zoals al zo vaak deze reis. In de loop van de avond hadden zich nog 2 campers bij ons gevoegd, dus we stonden in ieder geval niet alleen. Ik maakte de deur open en jawel hoor, daar stond de ranger (vrouwelijk, dat wel gelukkig) in vol ornaat. Ze begon gelijk een hele preek over dat je in een Nationaal Park niet zomaar langs de weg mag parkeren en dat we illegaal bezig waren. Ik knikte braaf instemmend en ging er niet tegenin. Of we even de camping-fees van 10 dollar wilden betalen. Maar natuurlijk, geen probleem! En of we hier weg wilden wezen? Huh, nu nog? Maar waar naar toe? We hadden geluk. Omdat het weer zo onstuimig was, mochten we in Milford Sound zelf op de grote parkeerplaats (waar je dus niet mag kamperen) gaan staan, anders hadden we ongeveer 100 km terug moeten rijden naar de camping. De bergpasweg was volgens haar echter te gevaarlijk in het donker met dit slechte weer en dus mochten we naar Milford Sound rijden. Poeh hé, hadden wij ff geluk! Marcel dus uit bed getrommeld en samen met de andere 2 campertjes (die waren inmiddels ook al uit bed gebeld) reden we richting de parkeerplaats. Hier bleek het helemaal vol te staan met illegale kampeerders! De ranger is nog tot laat in de nacht bezig geweest om iedereen te wijzen op hun illegale praktijken! Het zal je beroep maar wezen....

Na heerlijk geslapen te hebben op de parkeerplaats (maakt tenslotte niet uit waar we staan, ons bed is altijd hetzelfde!) werden we om 7u wakker van de wekker. Vandaag gaan we met een klein bootje de Milford Sound (soort fjord) op. Marcel gaat 2 duiken maken in de sound en ik ga ook mee op de boot met de jongens. Dit is nog eens een andere manier dan het fjord op met een standaard cruise waarbij de leeftijd van de gemiddelde toerist toch wat hoger ligt dan die van ons..... We hadden de boot bijna voor onszelf, op dochter Karin en vader John uit Nederland (kaatsheuvel) na. Het bleek een erg gezellige dag te worden met hun. Karin was al 5 maanden aan het reizen door verschillende landen en werd nu, haar laatste maand in NZ, vergezeld door haar vader. Ook voor hun is dit hun laatste week, ze vertrekken volgende week woensdag ook weer naar Nederland.

Gelukkig was het weer, zoals voorspeld, een stuk beter dan het weekend en de zon kwam er al snel door. Het zorgde voor prachtige uitzichten over het mooie fjord. Bij de eerste duikstek, bijna aan het uiteinde van het fjord bij de oceaan, maakte Marcel, Karin en de gids (een Egyptische gids) hun eerste duik. Erg apart om hier te duiken. De bovenste 2 meter van het water is fresh water, wat van de watervallen en de regen het fjord inloopt, daaronder zit zout water. Hierdoor is de begroeiing erg speciaal onder water en schijn je koraal (black coral) te zien wat nergens anders voorkomt. Een ding is zeker, het water is koud! Vergelijkbaar met temperaturen bij onze Nieuwjaarsduik. Maar voor ons Nederlanders geen probleem. De duiken waren inderdaad erg speciaal, heel anders dan de andere duiken tijdens deze reis. Tijn en Job vonden het prachtig papa steeds het water in te zien gaan en de bubbeltjes te volgen. Ineens begon het heel hard te regenen, maar nee hoor, de boot ging onder een grote waterval door. De jongens vonden het geweldig! Ook hebben we nog zeeleeuwen gezien en hebben we een kleine bush-wandeling gemaakt naar een grote waterval. Al met al een erg mooie en leuke boottocht.

Om 1u waren we weer in Milford Sound en toen hebben we samen met de gids en Karin en John nog even gezellig wat gedronken en nagekletst. We mochten immers toch nog niet de bergen in rijden vanwege de decompressietijd. Om 3u hebben we afscheid genomen en zijn we weer richting Te Anau gereden. Hier hebben we de watertank weer gevuld, eten gekookt en gegeten (bij de speeltuin natuurlijk, daar moest ook nog even in gespeeld worden). Nu staan we ongeveer 30 km onder Te Anau in een echt stuk niemandsland. Het is hier hééérlijk rustig en we weten zeker dat we hier vanavond door niks of niemand gestoord worden. Morgen gaan we richting Invercargill, alwaar we verder de kust omhoog zullen volgen richting Christchurch.