Zaterdag 29 januari

Vandaag was een enerverende dag! Allereerst heeft het de hele nacht door gigantisch geregend. Gelukkig lagen wij hoog en droog in onze luxe camper en ja, hij is gelukkig volledig waterdicht. Het kon niet anders dan dat dit problemen zou gaan geven hier in de regio en dat bleek vandaag inderdaad het geval! Het begon al om 4.45 uur. Toen werden we gewekt door een gigantische sirene. Ik dacht gelijk aan een tsunami-allert, omdat hier overal tsunami-evacuatie-bordjes langs de kant van de weg staan. Vanuit onze camper hadden we uitzicht op de brandweerkazerne en al snel zagen we dat het alarm daar mee te maken had. Binnen 5 minuten reed de brandweerwagen met zwaailicht en sirene de straat uit. Tijn en Job waren inmiddels ook wakker geworden en hadden dit hele tafereel gevolgd. Prachtig natuurlijk. Ze wilde het gelijk na gaan spelen met hun kazerne en brandweerwagens van lego, maar helaas jongens, er moet nog even geslapen worden. Tijn heeft een half uur liggen kletsen en is daarna gelukkig toch nog in slaap gevallen.

Toen we allemaal weer wakker waren, hebben we eerst met Nederlands geskyped. Na het ontbijt zijn we gelijk aangereden. Inmiddels was het droog geworden en we willen vandaag graag de Cathedral Cove vanuit Hahei en Hot Water Beach gaan bezoeken. Om de hoek van de straat werden de eerste gevolgen van de zware regenval al overduidelijk. FLOODING! Help! Hadden wij even geluk dat we hier niet op de plaatselijke camping stonden (wij stonden op een picknick-area aan het strand), deze stond namelijk finaal onder water. Alle tenten waren weggespoeld en het water liep vanuit de camping over de straat. We hebben even getwijfeld of we wel door het water zouden rijden, maar vandaag hier blijven was echt geen optie, dus moesten we wel. Het bleek goed te gaan, gelukkig. We dachten toen dat we alles gehad hadden voor vandaag, maar dit bleek nog niks.....

Onderweg naar Hahei zagen we dat het water op verschillende plekken voor overstromingen en aardverschuivingen had gezorgd. In het dorpje aangekomen, was ook hier bij een woonhuis een groot gedeelte van de tuin weggespoeld over de weg. Jeetje mina! Wij zijn doorgereden naar de parkeerplaats vanaf waar je naar de Cathedral Cove kon wandelen. Inmiddels was de zon gaan schijnen en hadden we een prachtig uitzicht over zee. Heerlijk, we gaan lekker wandelen, dachten we. Het pad liep omhoog en omlaag door het bos, met hoge cliffen links en rechts van ons. Ook hier stond het pad vaak onder water en waren er gedeelte van de aarde verschoven en bomen omgewaaid. Het werd steeds grilliger. Na ongeveer 45 minuten, toen we bijna op het einde van het pad aan het strand aan waren gekomen, bleek gewoon de hele trap die naar beneden naar het strand liep te zijn weggevaagd. Het was echt een ravage en erg beangstigend. Marcel is nog door de modder naar beneden gekleuterd en heeft gauw wat foto's geschoten, maar ik ben direct met de kindjes omgedraaid. Gelukkig liepen er meerdere mensen, maar het deed allemaal echt spookachtig aan. Op de terugweg vielen me ook de grote scheuren in het wandelpad op. Ik had het idee echt op een tijdbom te lopen. Gauw weg hier! Marcel volgde ons snel en we zijn als een speer terug gelopen naar de parkeerplaats. Een mooie, maar erg spannende wandeling. Blij dat we allemaal weer heelhuids terug waren.

Was dit alles voor vandaag? Nee, het ergste moest nog komen. Na de spannende wandeling zijn we naar Hot Water Beach gereden. Dit is een strand waarin er, als je kuilen graaft in het zand, er natuurlijk warm water uit de grond omhoog komt en je in een warm badje kunt gaan liggen. Het zeewater stond eigenlijk al te hoog toen we aankwamen, dus was het strandje moeilijk bereikbaar. Marcel en Tijn zijn nog wel gegaan en hebben heerlijk gebadderd in een natuurlijk warm bad. Tijn vond het zelfs te heet. Ik ben met Job achtergebleven, de golven werden mij al te hoog en te gevaarlijk. Terug op de parkeerplaats hebben we in de camper gegeten. So far so good.... Nu snel terug naar de hoofdweg richting het zuiden. Toen we via de enigste uitweg die dit gebied heeft, bijna bij de hoofdweg aankwamen, kwamen we in een file terecht. Huh, wat is hier aan de hand? 3x raden: Floodings! Maar nu veel groter en dieper dan vanochtend. Wat nu? De lokale mensen stonden de toeristen te informeren. Wachten tot het water zakt is de enigste optie. Nee, he! Hoelang kan dat duren? Hangt er van af, paar uur, soms dagen.... We zijn uitgestapt om het water over de weg eens van dichtbij te gaan bekijken. Er liepen mensen doorheen bij wie het water tot de knieën stond. Minstens een halve meter dus. Omdraaien is ook geen optie, een andere weg dit gebied uit is er niet. Dus maar wachten. We hebben de daarop volgende uren doorgebracht met kletsen met andere mensen, koffie en limonade drinken, middagdutje doen, etc. Langzaam aan begon het water iets te zakken en begonnen de eerste waaghalzen met grote, zware jeeps erdoorheen te rijden. Mensen seinden regelmatig naar ons dat wij ook wel zouden kunnen gaan met zo'n grote diesel-auto. Maar nee, toch nog maar even wachten. We hoeven donderdag pas de ferry in Wellington te halen (inmiddels gereserveerd), dus we hebben geen haast. Steeds meer mensen waagden de gok en kwamen er heelhuids door. Wij dan ook maar. Ja! 3x diep ademhalen en rijden maar! Jeetje, wat eng! Gelukkig liet deze luxe bak ons niet in de steek en kwamen de we heelhuids door het water heen. Ook de bocht om bleek de weg over een afstand van ongeveer 500 meter nog flink onder water te staan. Ook hier kwamen we goed doorheen. Poeh hé! Was dat effe spannend! Daarna zijn we gelijk doorgereden naar het zuiden. Onderweg hebben we nog een paar keer stilgestaan op plaatsen waar ze de weg nog vrij moesten maken van modder en bomen. Echt een ravage hier in de regio. Gelukkig zijn de vooruitzichten voor de komende dagen goed en geven ze droog weer aan. We staan nu hoog en droog op een rest-area in de bergen, iets voorbij de stad Waihi, dus hier kan ons hopelijk niet zoveel gebeuren. We hopen morgen zonder kleerscheuren naar Rotorua, het geiser-gebied, te kunnen rijden.

Wij waren blij dat we de wateroverlast in Australië gemist hadden..... Ach ja, komt allemaal goed. We zijn dan wel niet meer in Australië, maar toch: No worries!